Momentum
Sinds de hevige protesten in 2019 en 2020, naar aanleiding van het wan- en terreurbeleid van de ayatollahs, is er opnieuw veel momentum om vrijheid en democratie te bewerkstelligen in Iran. Mehdi Nobari (Iraanse Vluchtelingen Vereniging), Ali Bagheri (Iranian-Belgian Association To Defend Freedom Of Speech) en Dolat Norouzi (National Council of Resistance of Iran) toonden aan hoe de rechten van vrouwen, oppositie en andersdenkenden systematisch geschonden worden door de islamitische theocratie in Teheran.
Michael Freilich pleit al langere tijd voor een strengere aanpak van het Iraanse regime: “Het is onbegrijpelijk dat deze Vivaldi-regering weigert om Iran-vazal Hezbollah in zijn volledigheid als terroristische organisatie te bestempelen. De linkse partijen die normaal de mond vol hebben over mensenrechten, blijven akelig stil omtrent de Iraanse terreur in binnen- en buitenland.”
Misdaden van het Iraanse Regime
Michael Freilich en de Iraanse delegatie stonden ook stil bij de massamoord van 1988 met de ontroerende getuigenis van Raziyeh Parandaque. Ze vertelde het schrijnende verhaal over haar zoon, die genadeloos werd geëxecuteerd nadat hij een betoging voor democratie bijgewoond had. Hij is naar schatting een van de 30.000 Iraanse politieke gevangenen die binnen enkele maanden zijn geëxecuteerd in 1988.
Michael Freilich: “Het is belangrijk bij deze tragedie stil te staan. In Iran liggen de verschrikkelijkste mensenrechtenschennissen niet in het verleden, maar in het heden en de toekomst. Er is dan ook een krachtig, verenigd federaal geluid nodig ter ondersteuning van de moedige Iraanse oppositie.”
Verenigde Aanpak
“Het is jammer dat de regering weigert een vrij Iran te steunen,” aldus Freilich. “Na de hevige protesten in 2019 en 2020 is er eindelijk weer hoop om een einde te maken aan de ayatollah-terreur. Het is dan ook cruciaal dat er vanuit de federale regering een duidelijk signaal wordt afgegeven dat we achter de Iraanse vrijheidsbeweging staan.”
