Terwijl er nog duizenden bedden beschikbaar waren in ziekenhuizen waaronder honderden bedden op intensieve zorgen, werden ouderen in woonzorgcentra aan hun lot overgelaten. Dat alles staat in het onthutsend NYT-stuk dat op ongezien grote internationale belangstelling kan rekenen.
Het waren meerdere kennissen uit mijn internationale netwerk die mij op de hoogte brachten van het artikel dat geschreven werd door o.a. Pulitzer-prijswinnaars Matt Apuzzo. Die laatste contacteerde voor de gerenommeerde Amerikaanse krant verschillende dokters, hulporganisaties en woonzorgcentra. Al snel werd het duidelijk dat het om een landelijk probleem ging waarbij ziekenhuizen patiënten boven de 75 jaar, soms zelfs van 65, niet mochten opnemen.
WZC met zieke patiënten belden tevergeefs naar de hulpdiensten, maar die weigerden om langs te komen. “Uw moeder zal sterven", hoorde Franco Pacchioli aan de telefoon. "Geef haar nog maar wat morfine”. En zo geschiedde ook enkele uren later toen zijn moeder, Addolorata Balducci, haar laatste adem uitblies. Er werd niet eens de moeite gedaan om haar op te nemen of zuurstof te geven.
“U kan ook bidden”, hoorde verpleegster Shirley Doyen van het Brusselse ouderentehuis Christalein van ambulanciers die ze belde met de vraag om zieke patiënten op te halen. Ook lezen we hoe patiënten met corona door de ziekenhuizen werden teruggestuurd naar woonzorgcentra, waar ze dan de rest van de populatie kon gaan besmetten.
De Block geeft niet thuis
Deze en andere hallucinante taferelen wilden de journalisten voorleggen aan de bevoegde minister, Maggie De Block, maar die weigerde elke samenwerking. “Ms. De Block, the national health minister, declined to be interviewed and did not respond to written questions”, lezen we.
In het parlement staat De Block al langer met kop en schouders boven haar collega-ministers uit als het aankomt op het niet beantwoorden van parlementaire vragen. Nu zien we ook dat ze dezelfde tactiek hanteert ten aanzien van de internationale media en ons land daardoor verder internationaal te kijk zet.
De journalisten citeerden dan maar uit haar eerdere uitspraken. De woonzorgcentra waren volgens De Block niet meer dan "een spijtige voetnoot” in de bijzonder succesvolle Belgische aanpak. “We hebben stappen gezet op het juiste moment, we mogen daar fier op zijn”, aldus de Block.
Respect voor ouderen
Het NYT artikel illustreert hiermee exact waarom de mortaliteitscijfers bij ons zoveel hoger lagen dan elders. Voor mij is het duidelijk dat de hoofdverantwoordelijkheid hiervoor aan het federale niveau in het algemeen dient aangerekend te worden en in het bijzonder aan Maggie De Block. Vlaams Minister Beke heeft zeker geen feilloos parcours gelopen, maar het redden van mensenlevens en het runnen van ziekenhuizen zijn wel federale materies. Het feit dat er ook in Wallonië en Brussel zoveel ouderen stierven in WZC’s bewijst die stelling. Ook het ontbreken van een performant pandemieplan valt onder de verantwoordelijkheid van Maggie De Block, erger nog dat plan was er gewoon niet.
Excuses op hun plaats
Wat mij vooral tegen de borst stuit is de manier waarop we als maatschappij zijn omgegaan met onze ouderen en bejaarden, als waren ze schroot dat bij het oud huisvuil kon worden geplaatst.
Ik heb steeds meegekregen hoeveel respect we net moeten betonen voor de zwakkeren en de behoeftigen in onze samenleving. Enkel een maatschappij waar niet alleen de ‘rule of the fittest’ telt maar waar iedereen voor mekaar zorg draagt, toont het niveau van onze beschaving aan. Niet alleen omdat wij op een dag ooit zelf hulpbehoevend zullen zijn, maar omdat dit de enige ethische en moreel verantwoorde stap is. En daarvoor moet je heus niet gelovig zijn.
Een groot deel van de bevolking, met rouwende kinderen en familieleden in de eerste plaats, verdient daarom oprechte excuses van Maggie De Block. En de belofte om in de toekomst wel degelijk met hen rekening te houden. Gezien de hautaine manier van communiceren van de minister en het niet eens willen ingaan op vragen, betwijfel ik of die er ooit zullen komen. En dat betreur ik… in de eerste plaats als mens, in de tweede plaats als politicus.
Mea Culpa
Neen, politici zijn niet feilloos. Iedereen maakt fouten, soms gebaseerd op onjuiste inschattingen en al zeker bij het omgaan met iets wat we nog nooit eerder hebben meegemaakt. Maar wat je wél kan doen is nadien deze fouten toegeven en mea culpa slaan!
Ook al zit noch ik noch mijn partij in de federale regering, toch maak ik als parlementslid deel uit van het groter plaatje van ‘de politiek’. Ik wil daarom van deze gelegenheid gebruik maken om mij te verontschuldigen bij iedereen die gegriefd werd tijdens de voorbije maanden door het gedrag van de minister van Volksgezondheid en aan iedereen die een dierbare heeft verloren die mogelijk niet hoefde te sterven.
De minachting die er bij de minister van afdruipt kan er bij mij echt niet in. Het is dan ook met tranen in de ogen dat ik jullie hierbij om vergiffenis vraag en plechtig beloof dat ik er alles aan zal doen om dergelijk egoïstisch gedrag in de toekomst te blijven aankaarten.
(https://www.nytimes.com/2020/08/08/world/europe/coronavirus-nursing-homes-elderly.html)
